W tych dniach przeżywamy w liturgii na nowo – tu i teraz – wydarzenia sprzed dwóch tysięcy lat, które nadają sens naszej wierze. Warto się do nich przygotować i przeżyć je świadomie, by umocnić swoją wiarę i uczynić swoje życie bardziej chrześcijańskim, czyli bardziej złączonym z Jezusem Chrystusem – Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym.

Triduum…
(łac. tres dies – trzy dni) Wielki Piątek, Wielka Sobota i Niedziela Wielkanocna – to doroczna celebracja męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Trzy święte dni, stanowiące razem najważniejszą uroczystość roku liturgicznego. Rozpoczyna się ona w Wielki Czwartek Mszą Wieczerzy Pańskiej i trwa do nieszporów (modlitwy wieczornej) w Niedzielę Zmartwychwstania.

Słowa, które wypowiedział król egipski do swoich poddanych, którzy prosili go o żywność: "Idźcie do Józefa". Kiedy kuszeni przez szatana stoimy na krawędzi upadku, idźmy do Józefa, który wyjedna nam konieczną pomoc do pokonania nieprzyjaciół naszego zbawienia. Kiedy napełnia nas trwogą wspomnienie naszych grzechów i myśl o sądzie Bożym, idźmy do Józefa, a dzięki Jego wstawiennictwu odżyje ufność i pokój w naszych sercach. Gdy przygniatają nas praca i trudy życia , idźmy do Józefa, a za Jego pośrednictwem i przykładem odnajdziemy siły i chrześcijańską wytrwałość. Idźmy do Józefa wszyscy: sprawiedliwi i grzesznicy, dzieci, młodzież i dorośli, zakonnicy i ludzie świeccy, kapłani i wierni; On dla wszystkich będzie możnym pośrednikiem, doskonałym wzorem wszystkich cnót i wspaniałomyślnym dobroczyńcą. Idźmy do świętego Józefa czcząc Najświętszą Rodzinę, której głową On był na ziemi.

Ks. Jan Berthier

Dlaczego zagniewany jesteś Panie?
Odmień nasz los ku dobremu.
Święty Boże, Mocny i Miłosierny,
zmiłuj się nad nami
i nad całym światem.

Kochani moi!
Dziś 25 marca 2020 roku,
a zimy nie było,
Wielkanocy nie będzie,
dziwny stał się świat.
Trwoga, nad nami
śmiercionośny wirus!

Na Anioł Pański biją dzwony.
Dziś radosne Zwiastowanie,
ale dzwony biją
jakoś inaczej,
jakby z płaczem i na trwogę.

Kościoły w Rzymie zamknięte.
Papież szedł sam pustą ulicą,
pod górę, jak w fatimskiej tajemnicy.
Mówcie ze mną Ojcze nasz – prosił,
niech się nad nami Bóg zmiłuje
i zachowa nas od złego.

Od ciemnej grudki prochu, która smoli ręce,

z namaszczeniem rzucanej w Popielcową Środę –

radość rośnie jak balon. O, rzuć prochu więcej

na grzywkę panny Zuli, proboszczom na brody.

Nadzieja w ciemnej grudce – wiosna w drzwiach kościoła,

srebrne krewniaczki wierzby gawrony odsłonią,

ten, co nie chciał religii, jak Tomasz uwierzy

i zacznie beczeć ze szczęścia pod lampką czerwoną.

Będzie więcej spowiedzi i dobrych przyrzeczeń –

wiele rzeczy skradzionych podrzucą w czas krótki.

Rozpocznie się zwyczajnie i zawsze od Środy

Wielki Post, co krzyczy nawet na kotlet malutki.

Ze zbioru; ,, Wiersze największej nadziei” – ks. J. Twardowskiego, wyd. w roku 2003.